درسال 1357 در شهر همدان در خانواده ای هنرمند و فرهیخته پا به عرصه هستی گذاشت ، پدر ایشان اسماعیل مجاهدنیا کارمند اداره فرهنگ و هنر و نوازنده ویلن و کمانچه بود.
رامتین در محضر اساتیدی چون سیاوش دیهیمی،فیروزی،کیوان ساکت و همچنین چندین سال افتخار شاگردی استاد هوشنگ ظریف،استاد دانشگاه و ردیف دان برجسته موسیقی ایرانی را داشت.
بنا به گفته بسیاری از اساتید از جمله استاد ظریف،رامتین مجاهدنیا نوازنده ای ممتاز به شمار میرفت چون دارای تکنیک بسیار قوی و همچنین حس بسیار عمیق بود.
او اجراهای بسیار موفقی در تهران و شهرستانهای مختلف از جمله اهواز،همدان و ... و اجرا در ارکستر مضرابی استاد دهلوی در تالار وحدت تهران و اجرا با ارکستر فرهنگ و هنر در فرهنگسراهای ارسباران و اجرای کنسرت در سلیمانیه عراق و اجراهای موفق دیگر... .
از جنبه دیگر مجاهدنیا معلمی بسیار پرحوصله و دلسوز با محسنات اخلاقی والا بود.اموزشگاه موسیقی فرهنگ و هنر حدود 5 سال افتخار همکاری با این معلم متعهد را داشت.
سالها پیش در زمان کنسرت هنرجویی اموزشگاه موسیقی فرهنگ و هنر ،تابستان 86،پدر ایشان اسماعیل مجاهدنیا دار فانی را وداع گفتند و تصمیم گرفته شد که هنرجویان تاروسه تار به احترام ایشان روی صحنه نروند ولی ایشان با اصرار زیاد خواستار اجرای بچه ها شدند و حتی یکی از دوستان خود را از تهران به کرج فرستادند تا در پشت صحنه به تدارک و آماده سازی هنرجویان جوان برای اجرا بپردازند،ایشان به راستی عاشق کارشان بودند.
این عزیز در بهار سال 88 به صورت غیرمنتظره و کاملا اتفاقی دچار حریق شدند و برای رهایی از حادثه از پنجره ساختمان خود را به بیرون پرت کردند که طی این واقعه دچار 55 در صد سوختگی،شکستگی پا و در رفتگی لگن شدند که بعد از گذشت شش ماه سر انجام در بیمارستان فیروزگر دار فانی را وداع گفتند.
با شرح این واقعه به هیچ عنوان قصد نداریم قلب هنردوستان را دچار آزردگی کنیم ولی این نکته حائز اهمیت است که با وجود صدمات عمیق جسمی وارد شده به وی در طی این شش ماه ، هر کس به عیادت وی میرفت با روحی بسیار بالای وی مواجه می شد،از همه احوالپرسی می کرد و در مورد جزئیات اتفاقات روی داده در غیاب خود در محل کار سوال می کرد و ابراز امیدواری می کرد که هر چه زودتر در کنار ما خواهد بود.
مجاهدنیا تا آخرین روزهای حیات خود مقتدر و پرتوان بود و این درسی بود که باید از او یاد بگیریم.از این پس هرگاه از دردهای جسمی خود سخنی به میان آوریم ناخودآگاه به یاد دوست عزیزمان می افتیم و این ایامی که بر او گذشت و از سخن خود دچار شرمندگی می شویم.
استاد سعید ثابت